1) Karanlık

          Nasıl korkardım karanlıktan. Odamın tavanında fosforlu yıldızlar, gezegenler vardı. Yorganın altına değil,o cılız ışıklarına saklanırdım. Çocuk aklı ya işte odanın en karanlık köşesinde beklerdi beni tüm kötülükler. Sonra büyüdüm, o kötülükler önce odama sonra sokaklara sonra tüm dünyaya yayıldı. Bense gerçek yıldızların ardına saklanmaya başladım. Ve geceye. Karanlıktan korktum geceye saklandım. Ona anlattım tüm olanı biteni. Ben anlattıkça yağmur yağdı. Bana en gerçek cevapları da gecenin karanlığı verdi. İşte o zaman anladım neden karanlıktan korktuğumu, karanlıktan değil gecenin yüzüme vurduğu gerçeklerden korkuyormuşum. Şimdi ise bir tek geceye inanıyorum. Güneş doğduğunda her şey ne kadar da sahte...